“Als je je tegen laat houden door anderen, ontneem je jezelf een mogelijkheid”
Een paar weken geleden zat ik bij de kapper – dat gebeurt slechts twee keer per jaar – en had ik een interessant gesprek met de eigenaresse van de zaak. Ik vroeg haar hoe zij de lockdown van december had ervaren, voornamelijk om mijn medeleven te tonen en een gesprek te starten. Hieruit ontstond echter een heel interessante conversatie, waardoor ze mij inspireerde om hierover te schrijven. Zij vertelde mij dat ze in de eerste lockdown juist met geld had gesmeten om haar kapsalon volledig te moderniseren. Ze had in een tijd van crisis nieuwe stoelen, apparatuur en tools gekocht, juist op een moment dat er geen geld binnenkwam. Dit is iets wat je niet veel hoort, want veel mensen kiezen er juist voor om op hun geld te gaan zitten als ze geen inkomen hebben. Ze vertelde mij dat stilzitten niks voor haar was en dat ze juist in deze tijd wilde investeren, zodat ze hierna weer fris van start kon.
Ook hadden we het over netwerkclubs en dat ik mij sinds kort aangesloten heb bij een vrouwennetwerk. Ze vroeg waarom ik daarvoor had gekozen, waarop mijn antwoord was: “Tussen allemaal mannen van rond de vijftig heb ik het gevoel niet serieus genomen te worden, dus dat doe ik liever niet.” En dat gevoel heb ik nog steeds, trouwens. Ze stopte met knippen, ging voor me staan en zei: “Ontneem jij jezelf dan niet allerlei kansen? Misschien moet jij jezelf ook niet serieus nemen als ondernemer als je denkt dat anderen dat niet doen.” Ik keek haar verbijsterd aan en vroeg wat ze bedoelde. Ze begon een betoog over waarom je jezelf nooit tegen moet laten houden door de aanwezigheid van anderen, omdat je jezelf dan ontzettend veel mogelijkheden ontneemt. Op die manier kies je er bewust voor om bepaalde kansen niet te pakken, puur omdat er mensen zijn waar je je niet mee wilt omringen of die niet achter jou staan. Hierdoor blijf je het beeld houden dat je ergens niet thuishoort. De kans is groot, als je jezelf dit blijft vertellen, dat je er ook niet thuishoort. Het is dus een kwestie van omdenken.
Nu zou je denken dat ik nu met de clue van het verhaal kom en dat ik mij heb ingeschreven bij een netwerkclub vol vijftigjarige mannen. Dat heb ik niet gedaan. Maar het heeft me wel aan het denken gezet. Waardoor laat ik mij tegenhouden, door wie en waarom? Elke keer als ik twijfel of ik ergens aan mee moet doen of me zal inschrijven, doe ik dat nu gewoon. Met elke mogelijkheid om te leren heb ik niets te verliezen.
Waardoor laat jij je tegenhouden? Wie ontwijk jij liever en om welke reden? Hoor ik daar een nieuw voornemen? (kan gewoon, ook in februari)
Fijn weekend!