Toen ik in loondienst werkte, haatte ik de uitspraak: “geen 9 tot 5 mentaliteit”. Noem mij een typische Millennial of noem het dwars, maar ik denk oprecht dat een mens niet gemaakt is om van 9 uur ’s ochtends tot 5 uur ’s middags aan het werk te zijn. Toch word je al snel bestempeld als luie medewerker zonder hart voor de zaak als je wél een 9 tot 5 mentaliteit hebt. Ik ben geen 9 tot 5 tekstschrijver. Sommige dagen werk ik tien uur en andere dagen drie. Soms werk ik in de avond en af en toe in het weekend. Dat is zeker geen 9 tot 5 mentaliteit, maar ook niet wat een werkgever zou willen.

Waarom heeft de 9 tot 5 mentaliteit zo’n negatieve connotatie gekregen? En waarom staat er in elke vacature dat je met deze mentaliteit eigenlijk niet gewenst bent? Wat is er mis met iemand die van een gestructureerd leven houdt en graag werk en privé goed wil scheiden?

Ik geniet altijd wel van het nummer “9 to 5” van Dolly Parton, omdat ik de ironie er wel in zie. Het nummer kwam uit in 1980 en in veertig jaar is er nog niet heel veel veranderd. Het fenomeen van structureel demonstratief de laptop dichtklappen om één seconde over vijf – ook als er nog veel werk te doen is – vind ik dan ook echt belachelijk, maar bij sommige werkgevers is het nodig. Het leven bestaat uit veel meer dan enkel werken, ook als je je werk leuk vindt en het niet voelt als werk. Uiteindelijk valt er altijd wel iets te doen, maar misschien is je brein gewoon klaar voor de dag. Als jouw werkgever dat niet kan respecteren en liever heeft dat jij nog een half uur onproductief voor je uit loopt te staren, puur zodat je aanwezig bent, zou ik zeggen dat je heel gauw moet rennen. Dat is toch niet meer van deze tijd, joh?

Gebruik je productieve momenten

Ik was op een verjaardag afgelopen zaterdag waarbij ik vertelde dat ik werk als ik me productief voel. Dat betekent niet dat ik drie uur per dag achter mijn computer zit, maar dat betekent dat ik luister naar mijn lichaam. Soms word je om vijf uur wakker en kan je écht niet meer slapen. Ik ga dan uit bed, zet een kop thee en gooi mijn laptop aan. Ik werk flink wat werk weg binnen een paar uur tijd en duik vervolgens weer even mijn bed in als beloning. Heb ik juist vreselijk geslapen en ben ik in de ochtend niet vooruit te branden? Dan zet ik mijn laptop aan de kant en ga ik een uurtje buiten wandelen om op te laden. Deze scenario’s vallen absoluut niet binnen de 9 tot 5 mentaliteit, maar eigenlijk ook niet echt erbuiten. Want zie maar eens een werkgever te vinden die deze werkstijl prima vindt.

In mijn ogen betekent de tekst: “Je hebt geen 9 tot 5 mentaliteit” niets minder dan: “Je staat ervoor open om over te werken, wanneer het mij uitkomt in plaats van jou. En ohja, ik betaal je daar niet extra voor maar dat doe je gewoon omdat je blij bent met je baan”.

Privé en werk scheiden?

Ik weet niet of ik het gaaf vind als mensen over zichzelf zeggen dat ze geen 9 tot 5 mentaliteit hebben. De zogenaamde mentaliteit vind ik ook fundamenteel iets anders dan buiten de standaardtijden werken of flexibel zijn. Naar mijn idee heb je dan geen grenzen wat betreft je privétijd of je doet alsof je je werk belangrijk genoeg vindt om hier privétijd voor in te leveren. En misschien vind je dat ook en mag ik daar eigenlijk niks over zeggen, ieder zijn ding. De term op zichzelf is in ieder geval niet echt aan mij besteedt, dat is inmiddels wel duidelijk denk ik zo. Ik zeg liever dat ik geen 9 tot 5 tekstschrijver ben.

Wat wil ik hier nu eigenlijk mee zeggen? Niet zo heel veel, ik wilde je graag eventjes vermaken met mijn gedachtespinsels. Misschien heb je iets gelezen waar je je in kunt vinden, misschien vind je me inderdaad een onwijze Millennial. Pour yourself a cup of ambition Dolly-stijl en laat het me vooral weten! 😉

“Als je je tegen laat houden door anderen, ontneem je jezelf een mogelijkheid”

Een paar weken geleden zat ik bij de kapper – dat gebeurt slechts twee keer per jaar – en had ik een interessant gesprek met de eigenaresse van de zaak. Ik vroeg haar hoe zij de lockdown van december had ervaren, voornamelijk om mijn medeleven te tonen en een gesprek te starten. Hieruit ontstond echter een heel interessante conversatie, waardoor ze mij inspireerde om hierover te schrijven. Zij vertelde mij dat ze in de eerste lockdown juist met geld had gesmeten om haar kapsalon volledig te moderniseren. Ze had in een tijd van crisis nieuwe stoelen, apparatuur en tools gekocht, juist op een moment dat er geen geld binnenkwam. Dit is iets wat je niet veel hoort, want veel mensen kiezen er juist voor om op hun geld te gaan zitten als ze geen inkomen hebben. Ze vertelde mij dat stilzitten niks voor haar was en dat ze juist in deze tijd wilde investeren, zodat ze hierna weer fris van start kon.

Ook hadden we het over netwerkclubs en dat ik mij sinds kort aangesloten heb bij een vrouwennetwerk. Ze vroeg waarom ik daarvoor had gekozen, waarop mijn antwoord was: “Tussen allemaal mannen van rond de vijftig heb ik het gevoel niet serieus genomen te worden, dus dat doe ik liever niet.” En dat gevoel heb ik nog steeds, trouwens. Ze stopte met knippen, ging voor me staan en zei: “Ontneem jij jezelf dan niet allerlei kansen? Misschien moet jij jezelf ook niet serieus nemen als ondernemer als je denkt dat anderen dat niet doen.” Ik keek haar verbijsterd aan en vroeg wat ze bedoelde. Ze begon een betoog over waarom je jezelf nooit tegen moet laten houden door de aanwezigheid van anderen, omdat je jezelf dan ontzettend veel mogelijkheden ontneemt. Op die manier kies je er bewust voor om bepaalde kansen niet te pakken, puur omdat er mensen zijn waar je je niet mee wilt omringen of die niet achter jou staan. Hierdoor blijf je het beeld houden dat je ergens niet thuishoort. De kans is groot, als je jezelf dit blijft vertellen, dat je er ook niet thuishoort. Het is dus een kwestie van omdenken.

Nu zou je denken dat ik nu met de clue van het verhaal kom en dat ik mij heb ingeschreven bij een netwerkclub vol vijftigjarige mannen. Dat heb ik niet gedaan. Maar het heeft me wel aan het denken gezet. Waardoor laat ik mij tegenhouden, door wie en waarom? Elke keer als ik twijfel of ik ergens aan mee moet doen of me zal inschrijven, doe ik dat nu gewoon. Met elke mogelijkheid om te leren heb ik niets te verliezen.

Waardoor laat jij je tegenhouden? Wie ontwijk jij liever en om welke reden? Hoor ik daar een nieuw voornemen? (kan gewoon, ook in februari)

Fijn weekend!